DEVELER NASIL PAYLAŞILIR?

Yaşlı baba ölüm döşeğindedir. Yatağının başına üç oğlunu çağırarak onlara vasiyette bulunur:
"Oğullarım! Ben ölünce birbirinize düşmemeniz için, sahibi olduğum 17 deveyi sizlere paylaştırmak istiyorum. Miras olarak develerin yarısını büyük oğluma, üçte birini ortancaya, dokuzda birini ise küçük oğluma bırakıyorum..."
Babalarının ölümünden sonra, mirası vasiyete uygun olarak paylaşmak isteyen kardeşler bir araya gelirler. Fakat bir türlü işin içinden çıkamazlar. Bu miras babalarının isteğine göre nasıl pay edilebilir ki? Çünkü 17 sayısı ne 2'ye , ne 3'e , ne de 9'a bölünebilmektedir. Sonunda karar verirler ve bu işin üstesinden ancak köyün tecrübe ehli, yaşlı bilgesinin gelebileceğine karar verirler. Ona gider ve danışırlar. Durumu sükunetle dinleyen bilge kişi;
"Benim de bir devem var." der."Onu da alıp yeniden hesap yapın bakalım."
Kardeşler ihtiyar adamın cömertliğine çok şaşırsalar da hemen 18 deveyi pay etmeye girişirler. önce 18'i ikiye bölerler; büyük oğul 9 develik payını alır. Sonra 18'i üçe bölerler. Çıkan 6 deveyi de ortanca oğul alır.Daha sonra 18'i dokuza böldüklerindeyse küçük oğulla 2 deve kalmış olur. Ama bütün develer babalarının arzusuna göre paylaşıldıktan sonra, ortada fazladan 1 deve kalmıştır. Oğullar bu duruma da bir çözüm getirmesi için yaşlı bilgeye koşarlar yine.Son durumu anlatırlar. Bilge kişi güler ve;
"İyi öyleyse." der. "Probleminiz kalmadığına göre , ben de devemi geri alayım bari..."

Bilge kişi tıpkı "bilgi ve tecrübe" gibi olaya girmiş; çözümü sağladıktan sonra ise olaydan çıkmıştır. Problemlerini çözmede insanlara yardımcı olmuş,ama kendinden de bir şey eksilmemiştir. Özellikle sevgi ve bilgi, verdikçe azalmayan, hatta daha da çok artan, tükenmez bir özelliğe ve güzelliğe sahiptir.