hüzünlü aşk hikayesi

Güzel Kız yine büyük bir sıkıntıyla dersleriyle ilgileniyordu. Oturdukları eve babasıyla beraber yeni taşınmıştı. Annesi yıllar önce ölmüş, o günden sonrada onunla uzun uzun konuşan kimse olmamıştı. İnsanlar Onu sıkıyordu. Herkesten kaçıyor, kendi dünyasına kapanıyor ve kapısında kimselere açmıyordu. Bu huyu onu daha esrarengiz yapmıştı. Hayatta sevdiği tek şey odasına kapanıp müzik dinlemek ve şiir kitapları okumaktı. Annesine olan özlemi ve hep kendi gibi bir sevgili hayalleriyle onlarca şiirleri vardı bilgisayarında. İstediği her şey vardı ama yine de mutsuzdu. Babası eve geldiğinde biraz günlük olayları konuşur sonra odasına çekilirdi. Yani kendi dünyasına...

O yaz günü canı akşam yemeğini bahçede yemek istedi nedense... Masayı bahçeye hazırladı ve yapabileceği en güzel yiyecekleri yaptı. Bu ilginç davranışına babası da şaşırmıştı. Yemek sonrası kitabini alıp bahçeye çıktı. Bahçedeki salıncağa oturup büyük bir dikkatle kitabını okumaya başladı. O sırada kulağına bir ses gelmeye başladı. Büyülenmiş gibi yerinden kalktı ve o sese doğru yaklaşmaya başladı. Duyduğu dinlendirici gitar melodisi yan taraftaki evden geliyordu. Yan tarafta kendi yaşlarında bir çocuk yaşıyordu demek; hiç ilgisini çekmemişti.O da içine kapanık esrarengiz birisiydi. Kendini müziğe adamış, sessiz ve içine kapanık birisiydi. Fark edildiğini anlayınca gülümsedi ve tanışmaları uzun sürmedi. Kolayca anlaşabildiklerini fark ettiler.

Kız için değişiklik zamanı gelmişti artık. Ertesi gün bahçeye çıkmadan önce ne giyeceğine daha çok dikkat etti. Saatlerce aynanın karşısında kalıp saçlarına farklı bir şekil verip çıktı bahçeye ve yine elinde bir kitap... Babası da Onda olan bu değişikliği anlamıştı. Kahvaltıyı büyük bir neşe içinde geçirdi ve o gün ilk kez kendi isteğiyle alış-verişe çıktı. Bu sefer kendine özgü esrarengiz elbiseler yerine daha canlı ve cıvıl cıvıl giyecekler seçti. Ama yinede korkuyordu. Tüm bu mutluluğun sadece bir hayal ürünü olmasından...

O akşam yine bütün gece düşündüğü çocukla geçirdi zamanını. "Meğer başkalarıyla konuşacak ne çok şey varmış" diye düşündü. Ve ayrılık zamanı geldiğinde ertesi akşam yine görüşmek umuduyla ayrıldılar birbirlerinden. Hemen hemen her akşam hiç sözleşmeden salıncakta karşılaşıyorlar kâh gitar çalıp şarkı söylüyorlar kâh şiir okuyorlardı birbirlerine, İlk defa birine şiir okuma heyecanıyla....

Günler geçtikçe çocuk, kıza Onun için yaptığı besteden söz ediyor, ne zaman söylemeye başlasa Kız bunu engelliyordu.Kendine bile itiraf edemediği bir şeyden korkuyordu. .Zamanla birbirlerinden soğumaya başlamışlardı, ama bir o kadar tutkuluydular... Artık neler hissettiklerini kendileri bile anlamıyorlardı. Galiba paylaşacakları şeyleri kalmamıştı yada
birbirlerinden çekiniyorlardı.

O sabah uyandığında kendini kötü hissediyordu. İçinde bir sıkıntı vardı, dokunsalar ağlayacaktı. Yatağından kalkıp bahçeye indi. Kimsecikler yoktu. Babası da erkenden işe gitmişti. İçini dökecek kimse bulamadı. İlk defa kendini yalnız hissetti. Şiir okumak ve müzik dinlemek de ona sıkıcı geldi. Akşamın çabucak olmasını beklemekten başka çaresi kalmamıştı. Sonunda akşam olmuştu. Büyük bir sabırsızlıkla salıncağa oturup arkadaşını beklemeye koyuldu. Ona o gün bir şeyler söylemek istiyordu. Çocuğun ona bir zamanlar söylemek istediği fakat söyleyemediği şeyi... Ama o gece çocuk gelmedi.

Sabah uyandığında kendini salıncakta yatarken buldu. Kalkar kalkmaz bir gün önce Onu görmemenin özlemiyle onun evine gitti. Kapıyı açan çocuğun annesiydi. Ağlamaklı gözlerle kendisine bakıyordu. Ve ;

"Sana bunları vermemizi istedi, bu mektubu iyi okumalıymışsın, bu da sana yaptığı besteymiş. Bu gitarı ve bu da günlüğü. Seninle tanıştıktan sonra günlük tutmaya başlamıştı." dedi.

Tek bir damla gözyaşı dökmeden evine gitti. Odasına çıktı. Gitarı eline aldı.. En yakın zamanda öğrenecekti çalmayı. Kendi kendine söz verdi. Sıra deftere gelmişti. Kapağını kaldırmakta bile tereddüt ediyordu. Bütün gece hiç durmaksızın defteri okudu. Son sayfaya geldiğindeyse gözlerinden yaşlar süzülmeye başlaşmıştı. Olanlara inanmak istemiyordu. Bir kaç kan damlacığı arasında şu cümle yazıyordu:


"SEVGİNİ YARINA ERTELEME"